Despois da erosión

Tras a erosión a ferida campa con felicidade, nunha sorte de benvida que abre as fendas do glaciar. Entramos por esas portas de luz a piques de esvaecerse, fíos para funámbulas e outros seres dispostos á tenrura e ao risco de confiar nun horizonte. Viaxe que atravesa as primeiras capas do rochedo e atopa unha pel, que narcoticamente rodea as feridas con palabras ata esquecelas. Como di Anne Carson unha ferida despide a súa propia luz e non sabemos ata onde pode chegar o resplandor, mais confiamos na voz firme de Laura de Cáceres que nos advirte da entrega feroz: confianza era achegar a man aberta a un ferro ardendo
sabendo que non ías relaxar nin un só músculo.
Unha vez dentro, atopamos imaxes reveladoras, tanto nos versos de afiada precisión coma na selección de fotos achegada por Jesús Andrés Tejada. É imposible non mirar cara ao desvelamento, o acontecer do mundo aberto de par en par fronte ao abismo, morrer e renacer canda o poema, nun final que se resiste a ter lugar nesta deriva. É o mar quen golpea a rocha, ou a rocha despide cara atrás o mar?
Despois da erosión a pedra aínda lle serve de contención ao mar; e o mar, aínda vive. laura de cáceres

Silvia Penas