From a broken rib / Dunha costela rota

Disponibilidade: Brasil/Europa

tradución: Lucía Novas
edición bilingüe: inglés-galego

O recendo da froita pendurada permanece
máis que as raíces empurradas
dende as liñas da terra paralela
despois de todo o que aconteceu.
Toco unha pirámide de limóns
e todo é novo outra volta.
Apaño un e apréixoo coa miña man
como para aprehender esas sementes inmutables
resplandecendo na miña escuridade.
Por que razón, non o sei.
Pomona das Cortiñas, por favor:
como o descubridor do planeta
vendo por primeira vez
a alteridade, temo
que a vida dos meus soños exista.
(Oración do mercado, páxina 59)

It is the scent of hanging fruit
more than roots pulled
from lines of parallel dirt
that lingers
after all that has happened.
I touch a pyramid of lemons
and everything is new again.
I pick one, and close my hand around it
as if to test these immutable seeds
glowing in my darkness.
For what, I do not know.
Pomona of Orchards, please:
like the finder of a planet
seeing for the first time
an otherness, I am afraid
the life I dream exists.
(Market prayer, páxina 58)

R$45,00

_sobre este livro

Tantas vidas lembradas por Annemarie Ni Churreáin nestes poemas e a través da súa obra transmiten os instantes do sufrimento diario. Os traumas medraron dende que a Irlanda Oficial decidiu non recoñecer a súa existencia. A narrativa irlandesa oficial elixiu esquecer e non “conmemorar e remunerar” as mulleres e a rapazada que habitaron un inferno no seu día a día.

Estes poemas son aqueles onde “mulleres feridas e os seus nenos” conseguen “falar nunha lingua espida”, algo que nunca puideran realizar con anterioridade. E dado que sabemos que son persoas que “viven nun espazo ermo onde nada consegue medrar”, estamos na obriga de actuar do mellor xeito posible, como Ní Churreáin nos pide, coñecendo que “nada tenro pode ser deixado ó abeiro da soidade”. Un acto fundamental para ser recoñecidos como seres humanos.

Keith payne

So many of the lives recorded by Annemarie Ní Churreáin in these poems and throughout her oeuvre tell of the everyday moments of everyday suffering. Trauma made all the worse since Official Ireland refused to recognise its existence. Official Ireland’s narrative chose to misremember and chose not to ‘commemorate or remunerate’ the women and children whose personal everyday hells it oversaw.

These poems are where wounded women get to ‘speak in a bare tongue’, something they’ve never been given the chance to do before. And when we know there are women and children who ‘live in a wide open where not a single thing grows,’ it is our duty to act to the best of our abilities, and act, as Ní Churreáin tells us, knowing that ‘nothing tender can be left to chance alone.’ An act fundamental to being human.

Keith Payne