Who the fuck is Alice?

Disponibilidade: Brasil/Europa

Hai quen constrúe cidades no medio do deserto, pero eu quero un xardín ao meu redor no que o orballo se pouse e reflicta estes riscos que seducen. Asomei a un pozo e só había herba sobre el, non vin a auga e houben morrer afogada. Dende entón busco lagoas transparente nas que só apareza o meu rostro e unha mazá no escuro. Non ten veleno, ten un risco: hai que medir as distancias, as tensións dos músculos, a propia contemplación, para poder, a través da estrutura facial, atinxir o rostro orixinario, un ser profundo que en realidade só sabe de forzas. Iso é o que hai que coñecer, mais é un modo distinto de coñecemento, porque non son formas intentado comprender formas, aí está o risco de afundimento. Son sensibilidades captando intensidades.

(Narcisa a través do espello, páxina 25)

R$50,00

_sobre este livro

Nada debe ser fotografado fóra do que debe ser fotografado

O título do libro que presenta as series fotográficas que compoñen a obra Who the fuck is Alice? remite á obra de Bourdieu A arte media, unha análise sociolóxica sobre a fotografía. Recollendo o que aí se sinala, exponse que na expansión desta arte ou técnica a través da sociedade de masas os límites delimitan o extraordinario: nun primeiro momento, o cotián non debe ser transcendido, o espazo da fotografía é o extraordinario, o non convencional. Mesmo unha vez que a esfera privada é recollida para transmutar recordos en algo con maior consistencia, recoñécese que hai fotos para ser mostradas á familia e outras que poden ser mostradas a estraños. A partir destas dinámicas créase unha sorte de escenografía da intimidade.
A situación actual, coa proliferación das redes sociais, é oposta: os límites son borrados e o espazo público codifica o privado, mentres que o privado absorbe o público. Proxéctase a rigorosa construción do eu ideal, segundo o modelo dominante: reitérase a exposición do personaxe, do simulacro, como para facer del algo así como unha esencia. A consistencia búscase agora, non para o pasado evanescente, senón para ser. Como sabemos, a posmodernidade conservadora que desenvolve o sistema non supera a metafísica da substancia.
Estas series habitaría o in-between, en tanto que se centra en mostrar a construción das identidades, especificamente a de xénero, buscando nelas liñas de fuga que se despreguen con humor. É unha deconstrución dos atávicos arquetipos sociais que se superpoñen, reducindo o que somos e podemos ser aos meros avatares. Mostrar o que non debe ser mostrado é necesariamente incómodo.

Rebeca Baceiredo