Clara Honorato Soto


(Vigo, 1976)

Licenciouse en Publicidade e Relacións Públicas seguindo unha corazonada e non o sensentido común. Sacou o carné de conducir á 4ª para non voltar a coller un coche.

Emigrou a Londres. Abriu ben os ollos. Voltou. Traballou nunha entidade bancaria e nunha tenda de discos. Levou a ámbalas dúas a creba.

Tanto ten, nada diso a define.

Seica isto un pouco máis, ou zecais non: Teixugo. Saxitario con pinta de acuario. Non cree no horóscopo pero sí nas estrelas. Canta en alto tódalas cancións que lle gustan, suliña os libros que lee. Chapuza nos charcos. Lambe as tapas dos iogures. Pensa demasiado. E quen de dar amor. Ata os tres anos era faladeira pero un día calou e agochouse a observar detrás dunha máquina de fotos. A súa relación coa fotografía, coma coa natureza, é de necesidade, de lugar ao que recurrir para expresarse e escapar, nun camiño idéntico de doble sentido moitas veces cheo de mato.

Cando todo infarta, na cámara atopa o latexo. E aínda que retratarse de fotógrafa lle caia no lombo coma auga maldita de gato, por iso das contradiccións do ser e dos síndromes da impostura, non pode deixar ese xogo de ensaio, erro, sorte e maxia, que supón asomarse ó mundo a través dun visor para atrapar o tempo e a propria alma nese anaco íntimo entre dous vidrios. O que está, e o que se adiviña, o de dentro no de afóra, a estética da veladura, o gusto polo detalle, polo cotián, polo que acontece, difumínase e esvaece. Coma a última luzada do faro de Cíes antes do amencer. Como a auga do Oitavén escorregando entre os dedos ó ir a mollar os beizos. Os mesmos dedos cos que facer click tentando que non eslime tamén a vida.